70 yıllar, Mithatpaşa mahallesinde, İki göz bir gecekonduda yaşıyoruz, Odalar on metre kara anca var.
Mutfak bir metre kara, Üç göz tüp gazlı bir Ocak, İki üç tencere, bir tava beş altı tabak, beş on bardak bir, Çay demlik, Bütün mutfak bundan ibaret.
Daha büyük mutfağa ne gerek var.
Banyomu, oda ne?
Tuvalet evin dışında.
Ve üç öğünlük ekmeğimiz varsa, biz zenginiz, mutluyuz.
Evde yiyecek eksiği varsa, komşularımız var.
Para istemez, deftere yazmaz.
Huzurluyuz.
Ama bir gün komşumuz Sadık amca taşınmaya karar verir, evi tek göz hemen bitişiğimiz.
Bizde babamda Sadık amcayı ve aileyi çok seviyoruz.
Gitmesini asla istemiyoruz.
Ne yapabiliriz ki, üzgünüz.
Babam bir akşam geldi, Sadık’la evleri değişelim, biz tek göze geçelim, onlar bizim iki göze geçsin dedi.
Evde beş kardeş yedi kişiyiz.
Sadık amcalar yeter ki gitmesin, biz her şeye razıyız dedik, Ve evleri değiştik.
Dünyalar bizim.
Arkadaşlarımız, komşumuz, Sadık amcalar yine bizimle.
İşte o özlediğimiz, Çok özlediğimiz komşularımız.
Komşuluklarımız.
Nerde o günler, bir daha geri gelmezler.
Büyükler göçüp gittiler.
İnşallah orda da birlikteler…