Her güne, şehit düşen askerlerin haberleriyle başlamak, şehit aileleriyle birlikte ağlamak sanki kaderimiz oldu. Ölmeden, öldürmeden yok mu bunun bir çaresi!
Askere uğurlanan gençler,‘’şehitler ölmez vatan bölünmez’’ diyorlardı yine …Türk bayrağına sarılmış tabutlar üstüne kapanıp ağlayan analar,babalar,eşler,çocuklar ve onların yakınları…ve onları sadece gözyaşıyla,boğazında bir yumrukla izleyen bizler de öyle diyoruz.Diyoruz da, ülkede birlik ve beraberliği sağlaması gereken en yetkilinin '’biz ve ötekiler' dediğini gördükçe,''devlet malı deniz olsa da,domuzluk yapılmaz''demesi gerekenler tarafından,''babalar gibi satarız'',denilenin üç kuruşa satıldığını gördükçe, birilerinin," laiklerin askeri şehit sayılmaz" dediğini gördükçe, kendine kurşun sıkanların ayan beyan ortada gezindiklerini gördükçe, ’’ benim yerime mi ölmüş’’, deme cesaretini kendinde bulmuş olanların meclise taşındığını gördükçe, gaflet ,dalalet ve hatta hıyanet içinde olunduğunda,TC Cumhuriyetini korumaya and içmişlerin sessiz seyirlerini gördükçe,şehitlik mertebesine ulaşmak için değil ,askerlik yapmamak için ÇÜRÜK raporu almış vicdanı çürüklerin, bu ülkede bir eli yağda bir eli balda yaşadığını gördükçe ve geride kalan yetimlerin menfaatlerin eline düştüğünü gördükçe, şehitlerimiz bir değil ! Bin kez ölmezler mi acep!