Yok öyle ne konuştuğumuzu yazmayacağım tabiiki. Ama ikimizin de ortak bir fikri vardı. Son yılarda çevremizde kendini yaşam koçu olarak tanıtanların sayısı artmakta. Bazıları gerçekten çok başarılı ve çok azimli çokta güzel yapıyorlar işlerini. İşte kendisini yaşam koçu olarak gören kişilerin paylaşımlarını görünce , evet çok doğru , aaa acaba öyle mi? Diye düşünmeye başlarken , çevremizdeki kişileri analiz etmeye başlıyoruz öyle değil mi?
Arkadaşım beni çok kıskanıyor, diğer akrabam beni çok üzüyor, geçenlerde eşimin ailesi bana ne demek istedi. Çocuklarımla ilişkilerimde abartıyor muyum derken buluyoruz kendimizi. Ben bu davranışları hak ediyor muyum? Bu arkadaşımla görüşmeyeyim o beni kıskanıyormuş, diğer arkadaşım bana değer vermiyormuş, bir başka tanıdığıma beni hak etmiyor diye düşünürken bi bakıyoruz çevremizde görüştüğümüz kişilerin sayısı çok azalmış. Adına da kaliteli yalnızlık diyoruz. kendimi.. Adına da kaliteli yalnızlık diyorlar. Kimse artık müsait değil, kimse bir başkasının mutluluğu için sevinmiyor, üzüntüsüne üzülmüyor ? Tamam ama biz insanlar yalnız yaşamayız, zaten birçoğumuz elimizdeki telefonlara mahkum olmuş durumdayız. Bazen o kadar çok abartıyoruz ki, evimizde eşimize ve çocuğumuza yeteri kadar zaman ayırmıyoruz,. birbirimizi dinlemiyor veya anlamıyor bir hale geliyoruz. Kısacası yalnızlaştırıyoruz. Bu çok yanlış evet çevremizdeki bizi kıskanan, üzüntümüze sevinen, başarılarımızı takdir etmeyen kişiler olabilir. ama biz yalnız yaşayabilecek varlıklar değiliz. Yani abartmayalım. Gelmeyelim bu oyunlara.
Biz insanoğlu yüzyıllardır her zaman yanımızda sevdiklerimiz olmuştur. Hem iyi hem de kötü günlerimizde hayatımızı paylaşabileceğimiz kişilere ihtiyacımız var. Duygularımız var bizim.
Yanlış anlaşılmak istemem yaşam koçlarına karşı değilim, tabii ki bilgileriyle çok güzel yol haritası oluyorlar her zamanda ihtiyacımız var onlara. Sadece kendini yaşam koçu olarak tanıtan şarlatanlara sözüm.
Kalbinize iyi gelen insanları sevin ve görüşün.