76 yaşında olan anam, 31 yıl önce yapılan düğünüme kimin katılıp ne tür bir “hediye” sunduğunu hatırlar. Bir yakınımızdan düğün, nişan, nikah, sünnet davetiyesi geldiğinde hemen anama sorarım. Şunu der: “Onlar senin düğününe 600 km yol kat ederek gelip altın taktılar. Sen de aynı şekilde hediye sunmalısın.” Ya da “O aile bizim hiçbir düğünümüze, mevlidimize, cenazemize gelmedi. Sen de gitme…”
20-30’lu yaşlarımdayken bunları çok önemsemezdim. 50’yi geçince anamın sonuna kadar haklı olduğunu idrak ettim…
Ukalalık olarak anlamayınız. Arapların “Men dakkadukka” (kapı çalanın kapısı çalınır, eden bulur) şeklinde bir sözleri var. Bunu nedense pek severim. Söylerken, tekerleme gibi gelir bana…
Günlük hayatımda ya da iş ortamında çevremdeki insanlara onların tutumuna göre tavır alırım. Sürekli olarak sistemi bozan, kaliteye, etiğe, ahlaka, huzura çomak sokanları hemen hayat dairemden çıkartırım.
Bu ülkeye çivi çakan, görevini şevk ile ibadet gibi yapan insanları ise her zaman desteklerim.
"Bu paraya bu kadar çalışılır. Beş dakika geç kalmakla bir şey olmaz. Çalış çalış nereye kadar. Bayram tatili 9 gün olsa ne iyi olur. Yine mi toplantı var. Bugün hiç çalışmak istemiyorum vb.” diyen insanlardan öcü gibi kaçarım.
Dünya üzerinde 8 milyar insan var. Türkiye’de ise 84 milyon. Kaba bir hesapla gezegendeki insanların yüzde 1’lik dilimi bu topraklarda yaşıyor. Ancak, bu koca kitlenin dünya ekonomisine katkısı yüzde 1 olmayıp, yüzde 0,2 nispetindedir. Yani 5 kat daha fazla çalışmamız, üretmemiz, ülkeyi büyütmemiz icap ediyor.
6,5 milyonluk İsrail 165, 40 milyonluk Güney Kore 640, 17 milyonluk Hollanda 700 milyar dolarlık dışsatım yaparken biz 160-180 milyar doları geçemiyoruz. Bu rakam Güney Koreli Samsung firmasının 1 yıllık cirosu kadar olup bize yakışmamaktadır.
21. yüzyılda her evi, köyü, okulu, üniversiteyi atölyeye, imalathaneye çevirmenin yollarını aramalıyız.
Sonuç olarak, her insan kalitesine, kalibresine, yeteneğine, duruşuna göre muamele görür. Çevresine kötülük saçan insanlar asla saygı, sevgi, hürmet bulamaz.