İnsanın kendiyle konuşması iyi gelir kendine.Başkasının bunu duyabilmesi de iyidir; bir ses alır,kulağına küpe yapar diye…Bir çoğumuz gibi ben de bu sesleri duymaya çalışanlardanım.Kendine anlatsa da yaşanmış,tecrübe edilmiş bir şeyler vardır o seste;bilirim ki çevresine duyarlı,doğasına sahip çıkan,karşılıksız iyiliği,güzelliği yansıtmak isteyenlerdir o sesin sahipleri;ne olmuş, ne bitmişin sorgulamasından vazgeçmeyenlerdir.
Duymak istemeyen duymaz zaten;o da onun tercihi benim kendime anlatmam bir tercih olduğu gibi.
İlle de kırıp dökmeli mi cümleler.Olumsuz veya olumlu bir şeyi anlatmak için kendimize sesli konuşamaz mıyız.Hem,elbette konuşuruz diye düşünüyorum,hem de kimseyi incitmeden,kırmadan konuşmuş oluyorum;muhatabım kendim oluyor çünkü.Ya da,kızım sana söylüyorum gelinim sen işit,oluyor.
Bu yazıyı okuduktan sonra,peki neyi anlattınız şimdi diye sorgulayabilirsiniz.Bu iyiye işaret;ses almışsınız demek ki.Anlatmaya çalıştığım;başkasının istediği bir yazıyı değil,kendi istediğimiz yazıyı yazmamız bizi anlatır,öngörüsüydü.Bilmem anlatabildim mi.
Gülden Işık.