ağaç kuş kuş ağaç
doğurur çatlak karınca
savrulur yaprak huzurla
üzüldüm duydum da
koca meşeyi kesmişler
eski mektep yanında
ağacı kuşu karıncayı
çocukluğumu kesmişler
kesmişler güpegündüz
bakakalmış ya herkes
ayaklanmamış kimse
köpekler havlamamış
kediler miyavlamamış
rüzgâr esip gürlememiş
uzatmışlar yolun ortasına
göğe uzanan umudu
gölge sormuş o ara
koyunun biri meşeye
kesmişler gölgeyi de
keçi yukarı bakamamış
koca meşeyi kesmişler
dedemin ninemin masalını
çocukluğumun uğultusunu
karıncayı ağacımı kuşumu
kesmişler güpegündüz
hiç ağıt yakan olmamış
donmuş gözyaşı akamamış
bir karga gaklamış yalnızca
konacak dal bulamayınca