Ülkemizde ebeveynlerimiz yaşlandığında ya da ebeveynlerden biri vefat ettiğinde, hayatta olan henüz çok yaşlı değil ya da sağlıklı ise hayatta kalan hayatını evinde yalnız devam eder. Fakat elden ayaktan düşmüş ya da ruhsal bedensel sağlık problemi varsa ne olacak kimin yanında kalacak sorusu gündeme gelir.
Ve genellikle çocuklar alırlar ya da ebeveynlerine bakamayacak durumda olanlar ise huzur evlerine yerleştirir.. ve bu durum ne yazık ki ülkemizde bir terk ediliş , bir annesine babasına bakmadı nankör evlat olarak nitelendirilir !!!!!!
Genellikle şöyie bir kıyaslama içicisine girilir ; bir anne baba evladına baktı büyüttü de ,evlat ebeveynine bakmadı olur !!!
Bu o kadar acımasızca bir önyargı ki !!
Neden mi ?
Bir kere anne baba bir çocuğu kendileri istedi diye dünyaya getirir biz istedik diye değil ;
Henüz konuşamayan ya da konuşsa bile kendini tam olarak ifade edemeyen tehlikelere karşı kendini koruyamayan, henüz kendi kendine yetemeyen bir çocuğa hadi bakma sahip çıkma bakalım başına ne tür işler geliyor ?????
Peki bir yetişkin öyle mi ??? Hayatın bütün deneyimlerini görmüş yaşamış bir yetişkin yalnız kalsa da eğer akıl ve ruh sağlığı yerindeyse kendini her türlü ifade eder korur ve hayatını devam ettirebilir .
Yanii anne baba sana baktı da sıra sende sen de ona bakacaksın diye bir diretme ile değil ,bu iş sıra işi değil , gönül işi olmalı.
Ebeveynler kendileri istedikleri için dünyaya getirdikleri evlatlarına bakmak büyütmek hayata hazırlamak zorunda fakat bir evlat zorunda olmadan gönül işi olarak , annesi babası olduğu için sevdiği için sevgi ile bakımını ihtiyaçlarını üstlenmeli ..
Bizim ülkemizde çocuk denildiğinde , neslinin devamı, onun toplumda yer alan bir birey olduğuyerine, sanki kendisinin hayat sigortasıymış gibi görenler çoğunlukta ne yazık ki !!!!
Huzur evine gelince kimse ebeveynini terk edeceğine inanmıyorum.. bu bir terk ediş değil imkanlar doğrultusunda geri kalan hayatın
doktor, psikolok kontrolünde kendi akranları ile huzurlu bir ortamda bulunmasıdır ..
Ha ülkemizdeki bazı Huzur evlerinin gerçekten huzur mu veriyor huzur mu kaçırıyor bu tartışılır!!!!
Demem o ki ebeveynlerimiz bizim başımızın tacı gönlümüzün sultanları, onları sen beni büyüttün ben de sana bakayım diye değil sebepsiz bir sevgi ile sımsıkı sarılalım.