Geçtiğimiz günlerde Yalçın Arslan’ın anısını yaşatmak üzere İl Kültür ve Turizm Müdürlüğü’nün Türk Sanat Müziği konseri yapıldı. Yine aynı gecede konser öncesi 27 Mayıs’ta aramızdan ayrılarak hepimizi üzüntüye boğan sevgili kardeşim dostum Kolega’nın bir belgeseli de gösterildi. Gençlik yıllarından yaşamını yitirene kadar hayatında iz bırakmış arkadaşları onunla ilgili duygu ve düşüncelerini açıkladılar.
Sevgili çocukları Seçkin ve Ali anma programı yapmayı düşündüklerini ve bana da konuşma yaptırmak istediklerini söylediklerinde ne yalan söyleyeyim heyecandan panikledim dilim damağım kurudu.
Kırk yıllık arkadaşlığımızı kırk kelime ile nasıl anlatabilirdim ki?
Telefonuma adını Kolega (Romence dost komşu) olarak kaydettiğim sevgili kardeşimin; eğitim enstitüsünde okurken öğrencilik hali babamdan harçlık gelmediği zamanlarda cebimize harçlık koyarak bana babalık,
Ticari ortaklık yaptığımız dönemlerde de bana güç güven ve cesaret vererek kardeşlik,
Yurt içinde ve yurt dışında yaptığımız onlarca seyahatte kısıtlı paralarımızı ortak bütçede birleştirerek bana yoldaşlık yaptığını anlatmadan olmazdı.
Şaka yapmaktan çok hoşlandığını bilen bütün dostlarının hiç beklemediği bir zamanda 27 Mayıs’ta hayatının en son şakasını yaptı.
Ve ne yazık ki yaptığı şakanın sonuçlarını göremedi.
Tüm kalbimle inanıyorum ki ben ya da dostlarından herhangi biri; ona, yaşadığı bu şehirde sadece yakınları değil, birkaç kez görenlerinin yanı sıra hiç tanımadan sadece fotoğrafını görüp ismini duyanların bile sevgi ve saygı ile andığını onun yanına gittiğimizde anlatacaktır.
Bütün bu karmaşık duygular yaşanırken koca elleriyle çok sevdiği yaşamdan tutunamayarak ayrılan Ali ve Emriye çiftinin çocukları Yalçın’ın yerine, büyük oğlu Seçkin ve Sinem çiftinin ikinci çocukları olarak yaşama minicik elleri ile tutunan küçük Yalçın dünyaya gözlerini açtı.
İyi ki seni tanımışım sevgili dostum Kolega. İyi ki doğdun küçük Yalçın.
Onun yaşayamadığı ömrü sen yaşarsın ve yaşadıkça da dedeciğini yaşatırsın.
Hoş geldin Yalçın Arslan.
(kiraltemel@gmail.com)