Her göz aynı bakmıyor, aynı görmüyor… her koku, her tende aynı kokmuyor. Bazı kokular bazı insanlara çok yakışıyor… bazılarında durmuyor bile, uçup gidiyor.
Farklıyız işte, benzer yönlerimiz var ama özünde hepimiz birbirimizden farklıyız…
Her insanın deneyimi başka… aynı sabaha uyanıp hepimiz bambaşka olaylarla adım adım anı yaşayıp, bambaşka yarınlara hazırlanıyoruz.
Adım adım hayatımızı yaşıyoruz, aynı zamanda adım adım yaşayacağımız hayatı seçiyoruz.
Yaşadıklarımızın, deneyimlediklerimizin bizi sürekli olarak bir sonrasına… hep daha sonrasına hazırladığına inanıyorum. Hatta farkında olanların yaşadıklarından ders çıkararak eksikliklerini tamamladıklarını, tamamlayabileceklerini düşünüyorum.
Bugün kıran, yoran, canımızı yakan ne varsa, yarına hazırlıyor ders çıkarmayı başaranlar, farkında olanlar, bir adım ileri gidiyor… Böyle inanmak böyle düşünmek olayları daha baş edilebilir kılıyor aslında. Belki polyannacılık ya da kendini kandırmak gibi düşünülebilir, ama bence tam aksi, sorgulamak daha zorlu ve yorucu bir süreç.
Sürekli olarak, ‘’Neden ben?, Bu neden bizim başımıza geldi?’’ diye düşünmek kısır döngüde bırakır insanı, sürekli üzülür, sürekli kendine acır hale gelir insan, bu düşünce dibe çeker, yorar ve son bulmayabilir de… bu sorulara doğru cevabı verecek gücü bulabilmek kırıyor zinciri. Başkalarına değil de, kendine, kendi hayatına odaklanabilmek önemli olan.
Suçlamak, kaçmak kolay olan… Yüzleşmek, sorgulamak, ders çıkartmaya çalışmak ise çok daha zor ama çoğu zaman iyileştirici olandır. Hiç kimseyle yollarımız boş yere kesişmiyor, her insanın bize kattıkları var, bizden çok şey alıp gidenlerin dahi kattıkları, kazandırdıkları var.. bunu görebilmek marifet…
Belki de sorularına verdiğin cevabın ya da sukunetin kısır döngüde bırakıyordur seni… Belki cevaplarını değiştirmen gerekiyordur… Belki de kazandıklarını görebilmen gerekiyordur. Belki ihtiyacın olan başka bir yerden bakabilmektir.
Gel bir de buradan bak.
Sahi, neden sen?
Sahi, neden ben?
Sevgilerimle;
Sultan UNCU
sltnuncu @outlook.com
